Το τέλος της Πολιτικής Οικονομίας το ονειρευτήκαμε, μαζί με τον Μαρξ, στην κατάργηση των τάξεων και στη διαφάνεια του κοινωνικού, σύμφωνα με την αναπόδραστη λογική της κρίσης του Κεφαλαίου. Κατόπιν το ονειρευτήκαμε στην εξάρνηση των ιδίων των αιτημάτων της Οικονομίας και εν ταυτώ της μαρξιστικής κριτικής: εναλλακτική οδός που αρνιόταν οποιαδήποτε προτεραιότητα του οικονομικού ή του πολιτικού – διότι η οικονομία απλώς θα καταργείτο ως επιφαινόμενο, νικημένη από το ίδιο της το ομοίωμα και από μια ανώτερη λογική.

Σήμερα δεν έχουμε πια να ονειρευτούμε τίποτα: η Πολιτική Οικονομία παίρνει τέλος μπροστά στα μάτια μας, μετατρεπόμενη μόνη της σε μια δια-οικονομία της κερδοσκοπίας, που περιπαίζει την ίδια της τη λογική (το νόμο της αξίας, τους νόμους της αγοράς, την παραγωγή, την υπεραξία, την κλασική λογική του κεφαλαίου) και που δεν έχει, άρα, τίποτα το οικονομικό ή το πολιτικό. Πρόκειται για ένα καθαρό παιχνίδι με κανόνες κυμαινόμενους και αυθαίρετους, για ένα παιχνίδι καταστροφής.

Jean Baudrillard – Η διαφάνεια του Κακού – Δια-οικονομία – σελίδα 44