Είναι ένα γενικό φαινόμενο της φύσης μας να μας τραβάει με ακατανίκητη μαγεία το θλιβερό, το φοβερό, το φρικτό, να νιώθουμε απώθηση αλλά και εξ ίσου δυνατή έλξη από την παρουσία της συμφοράς, της φρίκης.[...] Πόσο πολυάριθμη ακολουθία ακολουθεί έναν κακοποιό στον τόπο του μαρτυρίου του! Ούτε η απόλαυση του ικανοποιημένου αισθήματος δικαιοσύνης ούτε η κατώτερη ηδονή της ικανοποιημένης μανίας εκδίκησης μπορούν να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο. Αυτός ο δυστυχισμένος μπορεί να συγχωρεθεί στην καρδιά των θεατών, να έχει κερδίσει τον πιο ειλικρινή οίκτο τους - κι όμως μεγαλώνει μέσα στο θεατή μία περισσότερο ή λιγότερο δυνατή επιθυμία να στυλώσει τα μάτια και τ' αυτιά του στην έκφραση του πόνου του κατάδικου. Αν ο άνθρωπος με αγωγή και εκλεπτυσμένα αισθήματα εξαιρείται, αυτό δεν γίνεται γιατί δεν υπήρξε μέσα του αυτή η ορμή, αλλά γιατί ξεπεράστηκε από την οδυνηρή δύναμη του οίκτου, ή ότι περιορίζεται από τους νόμους της αξιοπρέπειας. Ο τραχύς γιος της φύσης, που δεν τον δεσμεύει κανένα αίσθημα τρυφερού ανθρωπισμού, αφήνεται χωρίς φόβο σ' αυτό το δυνατό χαρακτηριστικό. Πρέπει λοιπόν να ξεκινά απ' τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και μπορεί να ερμηνευθεί μ' ένα γενικό ψυχολογικό νόμο.

Φρίντριχ Σίλερ - Περί της τραγικής τέχνης (σ. 205-6)