Εφεξής η ευθύνη του συντάκτη του γράμματος τίθεται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την ευθύνη εκείνου που το έχει στα χέρια του: διότι την προσβολή της μεγαλειότητος έρχεται να διπλασιάσει η έσχατη προδοσία.

Λέμε: «αυτός που έχει στα χέρια του το γράμμα», και όχι: «αυτός που έχει στη νόμιμη κατοχή του το γράμμα». Γιατί καθίσταται πλέον σαφές ότι η κυριότητα που έχει επί του γράμματος η παραλήπτρια του δεν είναι λιγότερο υπό αίρεση απ’ ό,τι για οιονδήποτε θα μπορούσε να το πάρει στα χέρια του, καθώς τίποτα, αναφορικά με την ύπαρξη του γράμματος, δεν μπορεί να επανέλθει στην τάξη, αν δεν εκφέρει την κρίση του επ’ αυτού εκείνος που είδε τα προνόμιά του να θίγονται από το γράμμα.

Jacques Lacan - Το σεμινάριο για το «κλεμμένο γράμμα»