Το συνταρακτικό μήνυμα του Περί Φωτίσεως δεν είναι τόσο το αδιάλυτο του λαού και της κυβέρνησης όσο η καταναγκαστική φύση των δημοκρατικών τελετουργικών της ελευθερίας. Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι, απέχοντας από την ψήφο, ο λαός ουσιαστικά διαλύει την κυβέρνηση, αλλά με έναν πιο ριζικό τρόπο. (...)

Για να καθορίσουμε τα περιγράμματα αυτής της ριζικής απόρριψης, μπαίνουμε στο πειρασμό να επικαλεστούμε την προκλητική θέση του Μπαντιού: "Είναι καλύτερα να μην κάνεις τίποτα από το να συμβάλλεις στην επινόηση τυπικών τρόπων να καθίσταται ορατό αυτό που η Αυτοκρατορία ήδη αναγνωρίζει ως υπαρκτό". Καλύτερα να μην κάνουμε τίποτα παρά να υποδυόμαστε σε περιορισμένες σε τοπικά πλαίσια πράξεις, η απώτατη λειτουργία των οποίων είναι να βοηθούν το σύστημα να λειτουργεί πιο ομαλά (πράξεις όπως το να παρέχουμε χώρο για την πληθώρα των νέων υποκειμενικοτήτων). Η απειλή σήμερα δεν είναι η παθητικότητα, αλλά η ψευδοδραστηριότητα, η παρόρμηση "να είμαστε ενεργοί", να "συμμετέχουμε", συγκαλύπτοντας το τίποτα που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Άνθρωποι παρεμβαίνουν συνεχώς, "κάνουν κάτι"· ακαδημαϊκοί παίρνουν μέρος σε ανόητες αντιπαραθέσεις κ.ο.κ. Το αληθινά δύσκολο είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω, να αποστασιοποιηθείς. Εκείνη που έχουν την εξουσία συνήθως προτιμούν ακόμη και μια "κριτική" συμμετοχή, έναν διάλογο, από τη σιωπή -απλώς και μόνο για να μας εμπλέξουν σε "διάλογο", για να εξασφαλίσουν ότι καταλύεται η δυσοίωνη παθητικότητα μας. Η αποχή των ψηφοφόρων συνεπώς είναι μια αληθινή πολιτική πράξη: μας φέρνει δυναμικά αντιμέτωπους με την κενότητα των σύγχρονων δημοκρατιών.

Αν με τον όρο βία εννοεί κανείς μια ριζική ανατροπή των βασικών κοινωνικών σχέσεων, τότε, όσο τρελό και κακόγουστο κι αν ακούγεται, το πρόβλημα με εκείνους που αποκαλούμε τέρατα της Ιστορίας, που σφάγιασαν εκατομμύρια ανθρώπους, ήταν ότι δεν ήταν αρκετά βίαιοι. Μερικές φορές, το να μην κάνεις τίποτα είναι το πιο βίαιο πράγμα που μπορείς να κάνεις.

Slavoj Zizek