Είναι συνηθισμένο το γεγονός ότι η "εκ νέου γραφή της νεοτερικότητας" κατανοείται υπ' αυτήν την έννοια της αναμνημόνευσης, ως εάν επρόκειτο να εντοπίσουμε και να ταυτίσουμε τα εγκλήματα, τις συμφορές που είναι δημιουργήματα του μοντέρνου μηχανισμού - και τελικά να αποκαλύψουμε το πεπρωμένο που μια προφητεία στις απαρχές της νεοτερικότητας, είχε ίσως προετοιμάσει και υλοποιήσει στην ιστορία μας.

Γνωρίζουμε κατά πόσο η έτσι νοούμενη "εκ νέου γραφή" μπορεί να είναι με την σειρά της εσφαλμένη. Η πλάνη έγκειται στο ότι η έρευνα για τις πηγές του πεπρωμένου συνιστά η ίδια τμήμα αυτού του πεπρωμένου. Και στο ότι το ζήτημα της έναρξης αυτής της πλοκής τίθεται στο τέλος της πλοκής γιατί αυτό δεν αποτελεί παρά μόνο το τέλος της. Ο ήρωας καθίσταται ως εκ τούτου ο ένοχος, στο βαθμό που ο "ντετέκτιβ" του αφαιρεί το προσωπείο. Αυτή είναι άλλωστε , η αιτία για την οποία δεν υπάρχει "τέλειο έγκλημα". Δηλαδή έγκλημα που μπορεί να παραμείνει για πάντα άγνωστο. Ένα μυστικό δεν θα ήταν ένα "αληθινό" μυστικό εάν κανείς δεν γνώριζε ότι είναι μυστικό. Για να είναι το έγκλημα τέλειο, πρέπει να γίνει γνωστό ως τέλειο και απ' αυτό το γεγονός και μόνο παύει να είναι τέλειο. Για να το εκφράσουμε διαφορετικά, μένοντας πάντα στην ίδια τάξη της ενθύμησης, κατά τον τρόπο του John Cage, δεν υπάρχει σιωπή που να μην ακούγεται ως τέτοια, και ως εκ τούτου να μην κάνει κάποιο θόρυβο. Μεταξύ σιωπής και ήχου, μεταξύ εγκληματία και αστυνομικού, μεταξύ ασυνειδήτου και συνείδησης, η ίδια πλοκή, στο βάθος, υφαίνει μια οικειότητα.

Εάν κατανοούμε το "να ξαναγράψουμε τη νεοτερικότητα" κατ' αυτόν τον τρόπο, δηλαδή αναζητούμε, προσδιορίζουμε και ονομάζουμε τα κρυμμένα γεγονότα τα οποία φανταζόμαστε ως πηγή των δεινών από τα οποία υποφέρουμε, δηλαδή σαν μια απλή διαδικασία αναμνημόνευσης, δεν μπορούμε παρά να διαιωνίζουμε το έγκλημα και να το διαπράττουμε εκ νέου, αντί να θέσουμε ένα τέλος σ' αυτό. Αντί να την ξαναγράψουμε πραγματικά, εάν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να γράφουμε ακόμη και να υλοποιούμε την ίδια τη νεοτερικότητα. Γιατί το να την γράψουμε, σημαίνει πάντοτε να την ξανα-γράψουμε. Η νεοτερικότητα γράφεται η ίδια, εγγράφεται στον εαυτό της, σε μια διηνεκή επαναγραφή.

Jean-Francois Lyotard - Να ξαναγράψουμε τη νεοτερικότητα