«Προσπάθησα να παρακολουθήσω πάλι γιατί ο εισαγγελέας είχε βαλθεί να μιλάει για την ψυχή μου. Έλεγε ότι είχε σκύψει επάνω της κι ότι δεν είχε βρει τίποτα, κύριοι ένορκοι. Έλεγε ότι στην πραγματικότητα δεν είχα καθόλου ψυχή και τίποτα το ανθρώπινο, και πως μια από τις ηθικές αρχές που διασώζουν την ανθρώπινη καρδιά δε μου ήταν προσιτή. «Αναμφιβόλως» πρόσθεσε, «δε θα μπορούσαμε να τον κατακρίνουμε γι’ αυτό. Εκείνο που δε θα ήταν σε θέση να αποκτήσει, δε μπορούμε να παραπονιόμαστε ότι του λείπει. Αλλά όταν πρόκειται για το δικαστήριο τούτο, η εντελώς αρνητική αρετή της ανεκτικότητας, οφείλει να μεταβάλλεται σε μια αρετή, λιγότερο εύκολη αλλά πολύ ανώτερη, την αρετή της δικαιοσύνης. Προπαντός όταν η κενότητα της καρδιάς, όπως αποκαλύπτεται σ’ αυτό τον άνθρωπο, γίνεται μια δίνη όπου μπορεί να παρασυρθεί η κοινωνία».

Albert Camus - Ο Ξένος