All of old. Nothing else ever. Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.

Samuel Beckett

Είναι συνηθισμένο το γεγονός ότι η "εκ νέου γραφή της νεοτερικότητας" κατανοείται υπ' αυτήν την έννοια της αναμνημόνευσης, ως εάν επρόκειτο να εντοπίσουμε και να ταυτίσουμε τα εγκλήματα, τις συμφορές που είναι δημιουργήματα του μοντέρνου μηχανισμού - και τελικά να αποκαλύψουμε το πεπρωμένο που μια προφητεία στις απαρχές της νεοτερικότητας, είχε ίσως προετοιμάσει και υλοποιήσει στην ιστορία μας.

Γνωρίζουμε κατά πόσο η έτσι νοούμενη "εκ νέου γραφή" μπορεί να είναι με την σειρά της εσφαλμένη. Η πλάνη έγκειται στο ότι η έρευνα για τις πηγές του πεπρωμένου συνιστά η ίδια τμήμα αυτού του πεπρωμένου. Και στο ότι το ζήτημα της έναρξης αυτής της πλοκής τίθεται στο τέλος της πλοκής γιατί αυτό δεν αποτελεί παρά μόνο το τέλος της. Ο ήρωας καθίσταται ως εκ τούτου ο ένοχος, στο βαθμό που ο "ντετέκτιβ" του αφαιρεί το προσωπείο. Αυτή είναι άλλωστε , η αιτία για την οποία δεν υπάρχει "τέλειο έγκλημα". Δηλαδή έγκλημα που μπορεί να παραμείνει για πάντα άγνωστο. Ένα μυστικό δεν θα ήταν ένα "αληθινό" μυστικό εάν κανείς δεν γνώριζε ότι είναι μυστικό. Για να είναι το έγκλημα τέλειο, πρέπει να γίνει γνωστό ως τέλειο και απ' αυτό το γεγονός και μόνο παύει να είναι τέλειο. Για να το εκφράσουμε διαφορετικά, μένοντας πάντα στην ίδια τάξη της ενθύμησης, κατά τον τρόπο του John Cage, δεν υπάρχει σιωπή που να μην ακούγεται ως τέτοια, και ως εκ τούτου να μην κάνει κάποιο θόρυβο. Μεταξύ σιωπής και ήχου, μεταξύ εγκληματία και αστυνομικού, μεταξύ ασυνειδήτου και συνείδησης, η ίδια πλοκή, στο βάθος, υφαίνει μια οικειότητα.

Εάν κατανοούμε το "να ξαναγράψουμε τη νεοτερικότητα" κατ' αυτόν τον τρόπο, δηλαδή αναζητούμε, προσδιορίζουμε και ονομάζουμε τα κρυμμένα γεγονότα τα οποία φανταζόμαστε ως πηγή των δεινών από τα οποία υποφέρουμε, δηλαδή σαν μια απλή διαδικασία αναμνημόνευσης, δεν μπορούμε παρά να διαιωνίζουμε το έγκλημα και να το διαπράττουμε εκ νέου, αντί να θέσουμε ένα τέλος σ' αυτό. Αντί να την ξαναγράψουμε πραγματικά, εάν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να γράφουμε ακόμη και να υλοποιούμε την ίδια τη νεοτερικότητα. Γιατί το να την γράψουμε, σημαίνει πάντοτε να την ξανα-γράψουμε. Η νεοτερικότητα γράφεται η ίδια, εγγράφεται στον εαυτό της, σε μια διηνεκή επαναγραφή.

Jean-Francois Lyotard - Να ξαναγράψουμε τη νεοτερικότητα

Στο Οι 120 μέρες των Σοδόμων, η πράξη της σοδομίας δεν πρέπει να εκληφθεί απλά και μόνο ως πρωκτικός ερωτισμός, δηλαδή ως μια απλά και αιτιακά προσδιοριζόμενη φυσικο-ζωική απόλαυση. Η σοδομία, βιβλικά και θεολογικά ερμηνευμένη, είναι μια πράξη, η οποία, από λειτουργική άποψη, δεν υπακούει ούτε στην αρχή της αναπαραγωγής του είδους - καθόσον το σπέρμα, δηλαδή ο φορέας του γενετικού υλικού, εκχύνεται στο κατ'εξοχήν άχρηστο τμήμα του οργανισμού, στο περίττωμα- ούτε στην χριστιανικής προέλευσης ουμανιστική επιταγή περί σεβασμού απέναντι στον πλησίον. Αντιθέτως, στοχεύει σε μια εμπρόθετη δαπάνη: στον οργανικό και ηθικό εκμηδενισμό του ερωτικού συντρόφου, στην καταστροφή του άλλου ως τέτοιου προκειμένου να τον καταστήσει πραγματικά παρόντα.

Δημήτρης Γκινοσάτης - Από την εισαγωγή του βιβλίου "Ο ανοσιουργός φιλόσοφος. Για το σημείο και τη διαστροφή στον Sade" του Pierre Klossowski

Το συνταρακτικό μήνυμα του Περί Φωτίσεως δεν είναι τόσο το αδιάλυτο του λαού και της κυβέρνησης όσο η καταναγκαστική φύση των δημοκρατικών τελετουργικών της ελευθερίας. Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι, απέχοντας από την ψήφο, ο λαός ουσιαστικά διαλύει την κυβέρνηση, αλλά με έναν πιο ριζικό τρόπο. (...)

Για να καθορίσουμε τα περιγράμματα αυτής της ριζικής απόρριψης, μπαίνουμε στο πειρασμό να επικαλεστούμε την προκλητική θέση του Μπαντιού: "Είναι καλύτερα να μην κάνεις τίποτα από το να συμβάλλεις στην επινόηση τυπικών τρόπων να καθίσταται ορατό αυτό που η Αυτοκρατορία ήδη αναγνωρίζει ως υπαρκτό". Καλύτερα να μην κάνουμε τίποτα παρά να υποδυόμαστε σε περιορισμένες σε τοπικά πλαίσια πράξεις, η απώτατη λειτουργία των οποίων είναι να βοηθούν το σύστημα να λειτουργεί πιο ομαλά (πράξεις όπως το να παρέχουμε χώρο για την πληθώρα των νέων υποκειμενικοτήτων). Η απειλή σήμερα δεν είναι η παθητικότητα, αλλά η ψευδοδραστηριότητα, η παρόρμηση "να είμαστε ενεργοί", να "συμμετέχουμε", συγκαλύπτοντας το τίποτα που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Άνθρωποι παρεμβαίνουν συνεχώς, "κάνουν κάτι"· ακαδημαϊκοί παίρνουν μέρος σε ανόητες αντιπαραθέσεις κ.ο.κ. Το αληθινά δύσκολο είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω, να αποστασιοποιηθείς. Εκείνη που έχουν την εξουσία συνήθως προτιμούν ακόμη και μια "κριτική" συμμετοχή, έναν διάλογο, από τη σιωπή -απλώς και μόνο για να μας εμπλέξουν σε "διάλογο", για να εξασφαλίσουν ότι καταλύεται η δυσοίωνη παθητικότητα μας. Η αποχή των ψηφοφόρων συνεπώς είναι μια αληθινή πολιτική πράξη: μας φέρνει δυναμικά αντιμέτωπους με την κενότητα των σύγχρονων δημοκρατιών.

Αν με τον όρο βία εννοεί κανείς μια ριζική ανατροπή των βασικών κοινωνικών σχέσεων, τότε, όσο τρελό και κακόγουστο κι αν ακούγεται, το πρόβλημα με εκείνους που αποκαλούμε τέρατα της Ιστορίας, που σφάγιασαν εκατομμύρια ανθρώπους, ήταν ότι δεν ήταν αρκετά βίαιοι. Μερικές φορές, το να μην κάνεις τίποτα είναι το πιο βίαιο πράγμα που μπορείς να κάνεις.

Slavoj Zizek

Γαλλικά θα μπορούσα ίσως να γράψω (ποίηση) μα δε θέλω, γιατί αγαπώ την Ελλάδα. Ελληνικά μου είναι αδύνατο να πω ό,τι θέλω γιατί δεν έχωμε γλώσσα. (...) Στην ελληνική, εκτός από αισθήματα βουνίσια ή χωριανέικα, δεν μπορούμε να πούμε τίποτα για την ώρα, γι΄ αυτό και τα πιο πολιτισμένα ποιήματα που έχουν γραφεί στην ελληνική μυρίζουν μυτζήθρα.

Γιώργος Σεφέρης

371. Εμείς οι ακατανόητοι. - Παραπονεθήκαμε ποτέ για ότι μας παρανόησαν, μας έκριναν στραβά, μας πήραν για άλλους, μας συκοφάντησαν, μας άκουσαν λάθος και δεν μας άκουσαν καθόλου; Αυτός ακριβώς είναι ο λαχνός μας -ω! για πολύ καιρό ακόμη! ας πούμε, για να είμαστε μετριόφρονες, μέχρι το 1901- κι αυτός είναι και ο τίτλος τιμής μας· δεν θα τιμούσαμε αρκετά τον εαυτό μας, αν επιθυμούσαμε να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μας παίρνουν για άλλους - είναι γεγονός ότι εμείς οι ίδιοι μεγαλώνουμε, αλλάζουμε συνεχώς, πετάμε από πάνω μας τον παλιό φλοιό μας, αλλάζουμε το δέρμα μας κάθε άνοιξη, δεν παύουμε να γινόμαστε όλο πιο νέοι, όλο πιο μελλοντικοί, όλο πιο ψηλοί, όλο και πιο δυνατοί, να χώνουμε τις ρίζες μας όλο και πιο δυνατά στα βάθη -στο κακό-, ενώ ταυτόχρονα αγκαλιάζουμε τους ουρανούς μ' όλο πιο πολλή αγάπη, μ' όλο πιο ανοιχτά χέρια, ρουφώντας το φως τους μ' όλο περισσότερη δίψα, μ' όλα τα κλαδιά και τα φύλλα μας. Σαν τα δέντρα μεγαλώνουμε -αυτό είναι το δύσκολο να καταλάβει κανείς, όπως και καθετί της ζωής!- όχι μόνο σ' ένα μέρος αλλά παντού, όχι προς μια κατεύθυνση, αλλά τόσο προς τα πάνω και προς τα έξω όσο και προς τα μέσα και προς τα κάτω - η δύναμη μας δρα ταυτόχρονα στον κορμό, στα κλαδιά και στις ρίζες, δεν είμαστε πια ελεύθεροι να κάνουμε μόνον ένα μεμονωμένο πράγμα, να είμαστε κάτι μεμονωμένο... Αυτός είναι ο κλήρος μας, όπως είπα· μεγαλώνουμε σε ύψος· κι αν ακόμη δεχτούμε ότι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο -γιατί κατοικούμε όλο πιο κοντά στην αστραπή! -αυτή η παραδοχή δεν μας κάνει να το τιμάμε λιγότερο, γιατί είναι κάτι που δεν θέλουμε να το μοιραστούμε, να το έχουμε κοινό. Δεν θέλουμε να μοιραστούμε το μοιραίο του ύψους, το δικό μας μοιραίο...

Friedrich Nietzsche

Ένα κείμενο δεν είναι κείμενο παρά μόνον εάν κρύβει σε πρώτη όψη, στον πρώτο τυχόντα, το νόμο της σύνθεσης του και τους κανόνες του παιχνιδιού του. Ένα κείμενο εξάλλου παραμένει πάντα αδιόρατο. Ο νόμος και οι κανόνες του δεν καταφεύγουν στο απρόσιτο ενός μυστικού, απλώς δεν προσφέρονται ποτέ, στο παρόν, σε οτιδήποτε θα μπορούσε κανείς να ονομάσει, με την αυστηρή σημασία του όρου, αντίληψη.

Jacques Derrida

Τα μέσα ορίζουν την κατάσταση μας η οποία (παρ' όλα αυτά ή ακριβώς γι' αυτό) αξίζει να περιγραφεί.

Friedrich Kittler

A-tisket, a-tasket

A green and yellow basket

I sent a letter to my love

And on the way I dropped it

I dropped it, I dropped it

Yes, On the way I dropped it

A little girlie, picked it up

And put it in her pocket

She was truckin' on down the avenue,

Without a single thing to do

She was peck-peck-peckin all around

When she spied it on the ground

She took it, she took it

my little yellow basket

And if she doesn't bring it back

I think that I shall die

Ο Ιβάν Καραμαζώφ οδηγεί τον πατέρα του σ' αυτούς τους τολμηρούς δρόμους που ακολουθεί η σκέψη του καλλιεργημένου ανθρώπου, και λέει πιο συγκεκριμένα, αν δεν υπάρχει Θεός ... - αν δεν υπάρχει Θεός, απαντάει ο πατέρας, τότε όλα επιτρέπονται. Προφανέστατα αφελής άποψη, καθότι, όπως γνωρίζουμε θαυμάσια εμείς οι ψυχαναλυτές, αν ο Θεός δεν υπάρχει, τότε απολύτως τίποτε δεν επιτρέπεται πλέον. Οι νευρωτικοί μας το αποδεικνύουν αυτό καθημερινά.

Jacques Lacan

John Armitage: Lastly, given your analyses of technology and the general accident in recent works such as Open Sky (1997 [1995]), Politics of the Very Worst (1999 [1996]) andThe Information Bomb (2000 [1998]), what, for you, is the likely prospective critical impact of counter measures to such developments? Are there any obvious strategies of resistance that can be deployed against the relentless advance of the technological strategies of deception?

Paul Virilio: Resistance is always possible! But we must engage in resistance first of all by developing the idea of a technological culture. However, at the present time, this idea is grossly underdeveloped. For example, we have developed an artistic and a literary culture. Nevertheless, the ideals of technological culture remain underdeveloped and therefore outside of popular culture and the practical ideals of democracy. This is also why society as a whole has no control over technological developments. And this is one of the gravest threats to democracy in the near future. It is, then, imperative to develop a democratic technological culture. Even among the elite, in government circles, technological culture is somewhat deficient. I could give examples of cabinet ministers, including defence ministers, who have no technological culture at all. In other words, what I am suggesting is that the hype generated by the publicity around the Internet and so on is not counter balanced by a political intelligence that is based on a technological culture. For instance, in 1999, Bill Gates not only published a new book on work at the speed of thought but also detailed how Microsoft's 'Falconview' software would enable the destruction of bridges in Kosovo. Thus it is no longer a Caesar or a Napoleon who decides on the fate of any particular war but a piece of software! In short, the political intelligence of war and the political intelligence of society no longer penetrate the technoscientific world. Or, let us put it this way, technoscientific intelligence is presently insufficiently spread among society at large to enable us tointerpret the sorts of technoscientific advances that are taking shape today.

Το παρά είναι ένα αντιθετικό πρόθεμα που δηλώνει συγχρόνως την εγγύτητα και την απόσταση, την ομοιότητα και τη διαφορά, την εσωτερικότητα και την εξωτερικότητα [...], ένα πράγμα που τοποθετείται συγχρόνως εντεύθεν και εκείθεν ενός συνόρου, ενός κατωφλιού ή ενός χείλους, ίσης καταστατικής θέσης και ωστόσο δευτερεύουσας, επικουρικής, εξαρτημένης, όπως ένας καλεσμένος με τον οικοδεσπότη του, ένας σκλάβος με τον κύριο του. Ένα πράγμα σε παρά δεν είναι μόνο και από τις δύο συγχρόνως πλευρές των συνόρων που χωρίζουν εσωτερικό και εξωτερικό: είναι επίσης τα ίδια τα σύνορα, το παραπέτασμα-διαπεραστή μεμβράνη ανάμεσα στο μέσα και το έξω. Τα συγχέει μεταξύ τους, αφήνοντας το εξωτερικό να μπει και το εσωτερικό να βγει, τa διαίρει και τα ενώνει.

J. Hillis Miller

Arranging narrative is a bourgeois mania.

Η ανάγνωση ανάγεται πίσω σ' αυτό που καταρχήν είναι: μια ακριβής δραστηριότητα του σώματος, η ενεργοποίηση ορισμένων μυών, ποικίλες οργανώσεις στάσεων, αλληλοδιάδοχες αποφάσεις, χρονικές επιλογές, ένα ολόκληρο σύνολο στρατηγικών ενθέτων στο continuum της κοινωνικής ζωής και οι οποίες μας κάνουν να μη διαβάζουμε όπως να 'ναι ούτε όποτε να 'ναι, ακόμη κι αν διαβάζουμε ό,τι να 'ναι.

Georges Perec - Το διάβασμα και το σώμα

Polonius: What do you read, my lord?
Hamlet: Words, words, words.
Polonius: What is the matter, my lord?
Hamlet: (the matter) Between who?

William Shakespeare - Hamlet: Act 2 Scene 2

Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους.

Franz Kafka

Η γραφή είναι μια ανακατανομή της γλώσσας, ένας τρόπος να φτάσουμε σε μια χειραφέτηση της "γλώσσας" μας. Η γραφή είναι μια ξένη γλώσσα σε σχέση με τη γλώσσα μας, και τούτο είναι μάλιστα απαραίτητο για να υπάρχει γραφή.

Roland Barthes, 1970, Συνέντευξη με τον Dominique James

«Από κείνα όμως τα χρόνια για μένα δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πάνω σ' αυτό το θέμα: δε μου άρεσε αυτό που ονομάζουμε "σαρκικές απολαύσεις" επειδή πράγματι είναι πάντα ανούσιες. Εμένα το μόνο που μου άρεσε, ήταν καθετί που θεωρούμε "βρόμικο". Ούτε κι η συνηθισμένη κραιπάλη μ' ικανοποιούσε, κάθε άλλο μάλιστα, γιατί αυτή το μόνο που κάνει είναι να βρομίζει την κραιπάλη, κι αφήνει απείραχτο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάτι ανώτερο κι απόλυτα καθαρό. Η κραιπάλη που ξέρω εγώ, σπιλώνει όχι μόνο το κορμί μου και τις σκέψεις μου, αλλά καθετί που μπορεί να συλλάβει μπροστά της το μυαλό μου, δηλαδή το μέγα έναστρο σύμπαν που δεν παίζει παρά μόνο το ρόλο του σκηνικού.»

Georges Bataille - Η Ιστορία του Ματιού

Je parvins à faire s'évanouir dans mon esprit toute l'espérance humaine.

Arthur Rimbaud

Εφεξής η ευθύνη του συντάκτη του γράμματος τίθεται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την ευθύνη εκείνου που το έχει στα χέρια του: διότι την προσβολή της μεγαλειότητος έρχεται να διπλασιάσει η έσχατη προδοσία.

Λέμε: «αυτός που έχει στα χέρια του το γράμμα», και όχι: «αυτός που έχει στη νόμιμη κατοχή του το γράμμα». Γιατί καθίσταται πλέον σαφές ότι η κυριότητα που έχει επί του γράμματος η παραλήπτρια του δεν είναι λιγότερο υπό αίρεση απ’ ό,τι για οιονδήποτε θα μπορούσε να το πάρει στα χέρια του, καθώς τίποτα, αναφορικά με την ύπαρξη του γράμματος, δεν μπορεί να επανέλθει στην τάξη, αν δεν εκφέρει την κρίση του επ’ αυτού εκείνος που είδε τα προνόμιά του να θίγονται από το γράμμα.

Jacques Lacan - Το σεμινάριο για το «κλεμμένο γράμμα»

Ποιος δεν επιθυμεί το θάνατο του Πατέρα;

Fyodor Dostoyevsky

V.
ΠΛΑΓΙΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ

Πάνω στις στάχτες των άστρων, τις αδιαχώρι-
στες της οικογένειας, το πλάσμα το φτωχό, ήταν
ή τα ζάρια –-           πλαγιασμένο, αφού ήπιε από το
τυχαίο που απορ-    μηδέν τη σταλαγματιά που λείπει
ροφήθηκε               στη θάλασσα. (Η άδεια φιάλη,
τρέλα, αυτό όλο μένει απ' τον πύργο ;) Φεύγον-
τας το Μηδέν μένει ο πύργος της καθαρότητας.

Stephane Mallarme - Ο Ιγκιτουρ ή η Τρέλα του Ελβενον

Οφείλουμε να κατανοήσουμε τους «εαυτούς μας» ως μία τέτοια «ψηφιακή κατανομή», ως μία πραγματοποίηση δυνατοτήτων που οφείλεται σε μία πύκνωση. Πρέπει να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας ως καμπυλώσεις και κοιλώματα μέσα σε ένα πεδίο αλληλοδιασταυρούμενων, προπάντων ανθρωπίνων, σχέσεων. Είμαστε «ψηφιακές συμ-ψηφίσεις» συγκροτούμενες από αιωρούμενα σμήνη στοιχειακών δυνατοτήτων.[...]
Τι κάνουν στην πραγματικότητα αυτοί που κάθονται μπροστά στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χτυπώντας πλήκτρα και δημιουργώντας γραμμές, επιφάνειες και σώματα; Πραγματοποιούν δυνατότητες. Περισυλλέγουν σημεία, υπακούοντας σε αυστηρώς διατυπωμένα προγράμματα. Αυτό που πραγματοποιούν είναι ταυτοχρόνως εξωτερικό και εσωτερικό: υλοποιούν εναλλακτικούς κόσμους και μαζί με αυτούς υλοποιούν και τους εαυτούς τους. «Σχεδιάζουν» βάσει δυνατοτήτων πραγματικότητες, οι οποίες όσο πιο πυκνά συντίθενται τόσο πιο αποτελεσματικές γίνονται.[...]
Δεν είμαστε πια υποκείμενα [Subjekte] ενός δεδομένου αντικειμενικού κόσμου, αλλά σχεδιασμοί-προβολές [Projekte] εναλλακτικών κόσμων. Εγκαταλείψαμε την υποτακτική στάση που κατείχαμε ως υποκείμενα και ανακτήσαμε το παράστημα μας με το να σχεδιάζουμε και να προβάλλουμε. Ενηλικιωνόμαστε. Γνωρίζουμε ότι ονειρευόμαστε.[...]
Δεν μπορούμε να είμαστε πια υποκείμενα, διότι δεν υπάρχουν αντικείμενα των οποίων μπορούμε να είμαστε υποκείμενα. Δεν υπάρχει κάποιος σκληρός πυρήνας που θα μπορούσε να επέχει θέση υποκειμένου ως προς ένα αντικείμενο. Η υποκειμενική τοποθέτηση και επομένως κάθε υποκειμενική γνώση έχει απολέσει το έρμα της. Όλα αυτά πρέπει να τα αφήσουμε πίσω μας σαν μια παιδική αυταπάτη και να αποτολμήσουμε το βήμα προς το ανοικτό πεδίο των δυνατοτήτων.

Vilém Flusser - Η Ψηφιακή Φαινομενικότητα

Το καλύτερο μέσο εξοικείωσης με τον θάνατο είναι να ενστερνιστείς μιαν ακόλαστη ιδέα.

Marquis de Sade

Είναι ένα γενικό φαινόμενο της φύσης μας να μας τραβάει με ακατανίκητη μαγεία το θλιβερό, το φοβερό, το φρικτό, να νιώθουμε απώθηση αλλά και εξ ίσου δυνατή έλξη από την παρουσία της συμφοράς, της φρίκης.[...] Πόσο πολυάριθμη ακολουθία ακολουθεί έναν κακοποιό στον τόπο του μαρτυρίου του! Ούτε η απόλαυση του ικανοποιημένου αισθήματος δικαιοσύνης ούτε η κατώτερη ηδονή της ικανοποιημένης μανίας εκδίκησης μπορούν να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο. Αυτός ο δυστυχισμένος μπορεί να συγχωρεθεί στην καρδιά των θεατών, να έχει κερδίσει τον πιο ειλικρινή οίκτο τους - κι όμως μεγαλώνει μέσα στο θεατή μία περισσότερο ή λιγότερο δυνατή επιθυμία να στυλώσει τα μάτια και τ' αυτιά του στην έκφραση του πόνου του κατάδικου. Αν ο άνθρωπος με αγωγή και εκλεπτυσμένα αισθήματα εξαιρείται, αυτό δεν γίνεται γιατί δεν υπήρξε μέσα του αυτή η ορμή, αλλά γιατί ξεπεράστηκε από την οδυνηρή δύναμη του οίκτου, ή ότι περιορίζεται από τους νόμους της αξιοπρέπειας. Ο τραχύς γιος της φύσης, που δεν τον δεσμεύει κανένα αίσθημα τρυφερού ανθρωπισμού, αφήνεται χωρίς φόβο σ' αυτό το δυνατό χαρακτηριστικό. Πρέπει λοιπόν να ξεκινά απ' τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και μπορεί να ερμηνευθεί μ' ένα γενικό ψυχολογικό νόμο.

Φρίντριχ Σίλερ - Περί της τραγικής τέχνης (σ. 205-6)

Το να μιλά κανείς σοφά, χωρίς να σκέφτεται σοφά, είναι αδύνατον. Συμβαίνει πράγματι κάποιος να μην κάνει αυτό που είχε σκεφτεί, αλλά σίγουρα κανείς δεν λέει κάτι που δεν έχει σκεφτεί.

Rudolph Agricola - Περί της διαλεκτικής ευρέσεως (De inventione dialectica)

Η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για ν' αγγίξεις ένα έργο τέχνης: καταντάει πάντα σε πετυχημένες, λίγο ή πολύ παρανοήσεις. Δε μπορούμε όλα να τα συλλάβουμε και να τα εκφράσουμε –όσο κι αν θέλουν πολλοί να μας πείσουν για το αντίθετο. Τα περισσότερα απ' όσα μας συμβαίνουν, δε μπορούμε να τα εκφράσουμε, ξετυλίγονται μέσα σε μια σφαίρα, που ποτέ καμιά λέξη δεν την καταπάτησε. Κι απ' όλα πιο αδύνατο είναι να εκφράσουμε τα έργα της τέχνης, τις μυστηριακές αυτές υπάρξεις, που η ζωή τους δε γνωρίζει τέλος, καθώς πορεύεται πλάι στη δική μας, την περαστική, την πρόσκαιρη ζωή.

(...)

Ρωτάτε αν είναι καλοί οι στίχοι σας. Ρωτάτε εμέναν. Ρωτήσατε, βέβαια, κι άλλους πριν. Τους στέλνετε στα περιοδικά. Τους συγκρίνετε μ' άλλα ποιήματα, αναστατωνόσαστε όταν κάποιοι αρχισυντάχτες σας γυρνάνε πίσω τα ποιητικά σας δοκίμια. Από δω κι εμπρός (μια και μου επιτρέψατε να σας δίνω συμβουλές) σας παρακαλώ να τ' απαρνηθείτε όλ' αυτά. Η ματιά σας είναι γυρισμένη προς τα έξω ? αυτό, προπάντων, δεν πρέπει να κάνετε τώρα πια. Κανένας δε μπορεί να σας συμβουλέψει ή να σας βοηθήσει, κανένας. Ένας μονάχα δρόμος υπάρχει: Βυθιστείτε μέσα στον εαυτό σας, αναζητείστε την αιτία που σας αναγκάζει να γράφετε, δοκιμάστε αν οι ρίζες της φυτρώνουν απ' τις πιο βαθιές γωνιές της καρδιάς σας. Εξομολογηθείτε στον εαυτό σας: Θα πεθαίνατε τάχα αν σας απαγόρευαν να γράφετε; Τούτο, πρώτ' απ' όλα: αναρωτηθείτε, την πιο σιγηλή ώρα της νύχτας σας: «Πρέπει να γράφω;» Σκαλίστε βαθιά μέσα σας, να βρείτε την απόκριση. Κι αν η απόκριση τούτη αντηχήσει καταφατικά, αν απέναντι στο βαθυσήμαντο τούτο ερώτημα μπορείτε να υψώσετε ένα στέριο κι απλό: «Πρέπει», τότε πλάσετε τη ζωή σας σύμφωνα μ' αυτή την ανάγκη. Η ζωή σας, ακόμα και στην πιο αδιάφορη, την πιο άδεια ώρα της, πρέπει να γίνει σημάδι και μάρτυρας αυτής της ορμής. Ζυγώστε, τότε, τη φύση. Πασχίστε, τότε, να πείτε, σαν νάσαστε ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη, τι βλέπετε, τί ζείτε, τί αγαπάτε, τί χάνετε.

Rainer Maria Rilke - Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή

Η τηλεόραση δείχνει πιο καθαρά από όλα τα άλλα μέσα ότι οι άνθρωποι θέλουν να παρατηρούν απαρατήρητοι πως παρατηρούν κάποιοι άλλοι. Εκπληρώνοντας αυτή την επιθυμία, τα μέσα υπηρετούν την κοινωνικοποίηση - των ενηλίκων! Τα μαζικά μέσα προσφέρουν κριτήρια αυτοαξιολόγησης σε όποιον αναζητεί μια ταυτότητα και δείχνουν τα πρότυπα του παγκόσμιου γούστου σε όποιον δεν έχει ακόμη διαμορφώσει το δικό του.

Σε αυτό το πλαίσιο είχε διδακτική σημασία προπάντων η σειρά "Big Brother", μοναδικό της θέμα ήταν η παρατήρηση στην οποία υποβάλλονταν οι συμμετέχοντες. Παρατηρούνται άνθρωποι οι οποίοι ξέρουν ότι παρατηρούνται - και μάλιστα σε καταστάσεις που κανονικά δεν υπόκεινται σε παρατήρηση. Ο "Big Brother" ήταν ένας Bertolt Brecht για φτωχούς: η τηλεόραση ως διάταξη πειράματος.

Norbert Bolz - Το αλφαβητάρι των μέσων

Ω υπερωκεάνιον τραγουδάς και πλέχεις
Άσπρο στο σώμα σου και κίτρινο στις τσιμινιέρες
Διότι βαρέθηκες τα βρωμερά νερά των αγκυροβολίων
Εσύ που αγάπησες τις μακρινές σποράδες
Εσύ που σήκωσες τα πιο ψηλά μπαϊράκια
Εσύ που πλέχεις ξεκάθαρρα στις πιο επικίνδυνες σπηλιάδες
Χαίρε που αφέθηκες να γοητευθής απ' τις σειρήνες
Χαίρε που δεν φοβήθηκες ποτέ τις συμπληγάδες.

Στροφές Στροφάλλων (1935-6) - Ανδρέας Εμπειρίκος

Το σώμα διαρρηγνύει τη σκοτεινή λογική του κειμένου. Στο σώμα, το κείμενο γράφεται και χάνεται ταυτόχρονα.

Χάινερ Μύλλερ

Δεν θέλω, βέβαια, να σας αποκρύψω ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος είναι καντιανές οι αρχές, πάνω στις οποίες θα στηριχθούν οι επόμενοι ισχυρισμοί˙ αλλά αποδώστε το στην δική μου ανικανότητα, όχι στις αρχές εκείνες, εάν οι έρευνες αυτές σας θυμίσουν κατά την πορεία τους κάποια ιδιαίτερη φιλοσοφική Σχολή.

Φ. Σίλλερ, Περί της αισθητικής παιδείας του ανθρώπου σε μια σειρά επιστολών

Στο βιβλίο του Ο φιλοσοφικός λόγος της νεωτερικότητας, ο Γ. Χάμπερμας ορίζει την επικοινωνιακή δραστηριότητα ως «τη μορφή διυποκειμενικής σχέσης, η οποία πάντοτε διαμεσολαβεί την αυτοαναφορά του ομιλητή με την εκτελεστική σχέση προς έναν παραλήπτη», ώστε στην ανταλλαγή των επιχειρημάτων τους οι συμμετέχοντες να θεωρούν «αμοιβαία εξασφαλισμένη την επαρκή εκπλήρωση των προϋποθέσεων για μια ιδεώδη συνομιλία».

ΔΕΝ επρόκειτο απλώς για πλάκα, αφού είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι αγοραστές του DVD στερούνταν πρόσβασης στο γυμνό ή σε ό,τι κάποτε αποκαλούσαμε «άσεμνο θέαμα». Οχι, οι αγοραστές αφηνίασαν διότι το δόλωμα ήταν συμβολικό. Αθελά της, η Τζούλια πέτυχε να παρουσιάσει σε ανάγλυφη αποκλειστικότητα το πεπρωμένο του μεταμοντέρνου ανθρώπινου αντικειμένου: στο εξής, το τελευταίο θα είναι κάτι που θα υπερβαίνει τη λογική των πωλήσεων για να εκτεθεί οριακά στο φαίνεσθαι, καθώς θα μετατρέπεται στιγμιαία αλλά ολοκληρωτικά σε εικόνα, μέχρι να «καεί», φωτίζοντας μεγαλοπρεπώς εκείνο το τρομακτικό και ακατοίκητο ψυχικό σύμπαν για το οποίο μας είχε εξαρχής προϊδεάσει η τηλεόραση: την άβυσσο της πλήρους αδιαφορίας για τις προσωπικές συνέπειες.

ΥΠ' αυτή την έννοια, η Τζούλια έγινε συμβολικός αντιπρόσωπος του νέου ανθρώπου, στου οποίου τα πλεονεκτήματα περιλαμβάνεται η εκκωφαντική απροθυμία διάκρισης ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο -κάτι σαν λυσσαλέος πόθος συμμετοχής σε μια συλλογική παραίσθηση καταστροφής όλων των ορίων και στεγανών. Ολοφάνερα τραγική περίπτωση ενός ατόμου που γίνεται 100% ΠΡΑΓΜΑ, σε όφελος χιλιάδων θεατών οι οποίοι, μ' αυτό τον μελαγχολικό τρόπο, μπορούν να δοκιμάσουν μιαν ύστατη προσποίηση, αδιανόητη πριν απ' τον υπό συζήτησιν κινηματογραφικό άθλο: την προσποίηση ότι θα ήταν δυνατόν, ακόμη σήμερα, να υπάρξει κάτι που σοκάρει.

Ευγένιος Αρανίτσης

When we have to do with anything, the mere seeing of the Things which are closest to us
bears in itself the structure of interpretation, and in so primordial a manner that just to
grasp something free, as it were, of the “as”, requires a certain readjustment. When we
merely stare at something, our just-having-it-before-us lies before us as a failure to
understand it any more. This grasping which is free of the ‘As”, is a privation of the kind
of seeing in which one merely understands. It is not more primordial than that kind of
seeing, but is derived from it.

Martin Heidegger, Being and Time, 1927

Σήμερα, τις αποκλίνουσες και ετερόδοξες φωνές δεν τις καταπνίγουν ούτε η λογοκρισία ούτε οι εκδότες. Τις καταπνίγει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση.

Κορνήλιος Καστοριάδης

Η δράση των γυναικών δεν ήταν ποτέ τίποτα παραπάνω από μια συμβολική διασάλευση της τάξης, δεν κέρδισαν παρά μόνο αυτά που οι άντρες θέλησαν να τους παραχωρήσουν, δεν κατέκτησαν τίποτα, απλά πήραν. (...) Δεν έχουν δικό τους παρελθόν, ιστορία, θρησκεία και δεν είναι αλληλέγγυες όπως οι προλετάριοι στα θέματα της εργασίας και των συμφερόντων τους. Δεν υπάρχει καν μεταξύ τους εκείνος ο συγχρωτισμός στον ίδιο χώρο, ο οποίος μετατρέπει σε κοινότητα τους μαύρους της Αμερικής, τους Εβραίους των γκέτο, τους εργάτες του Σεν Ντενί ή των εργοστασίων της Ρενό. Ζουν διασκορπισμένες ανάμεσα στους άντρες (...). Ο δεσμός που ενώνει τη γυναίκα με τους καταπιεστές της δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο.

Simone de Beauvoir

Πολλές φορές οι κριτικοί κατηγορούνται ότι δεν διαβάζουν ολόκληρο το έργο που καλούνται να κρίνουν. Μα οι καημένοι συχνά καταντούν ρεπόρτερ του πταισματοδικείου της λογοτεχνίας, χρονικογράφοι των πράξεων εγκληματιών της τέχνης. Άλλωστε, για να καταλάβει κανείς το έτος εσοδείας και την ποιότητα ενός κρασιού δεν είναι ανάγκη να πιει ολόκληρο το βαρέλι.

Oscar Wilde

Ποίοι είναι οι λόγοι της τεράστιας επένδυσης που γίνεται στη μουσική βιομηχανία; Και, σε τι οφείλεται η ακαταμάχητη προέλασή της; Η απάντηση στο ερώτημα δεν μπορεί παρά να είναι πολυσχιδής. Από τη σκοπιά μιας φιλοσοφίας και ιστορίας των Μέσων μπορεί κανείς να παραπέμψει στη μεγάλη τομή της όψιμης ρομαντικής μουσικής (Βάγκνερ), η οποία αναιρεί την αντίθεση μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων, προωθώντας την επικοινωνία και τη δημιουργία νέων κοινοτήτων πέραν της εγγράμματης παιδείας. Παράλληλα με αυτή την ιστορική σήμανση, η μοντέρνα μουσική έρχεται να αντισταθμίσει την κυριαρχία της επιστήμης και του μοντέρνου ορθολογισμού, επέχοντας θέση ενός νέου μύθου (Lévi-Strauss). Το όνειρο του νεαρού Νίτσε, αλλά και άλλων ρομαντικών του 19ου αιώνα, για μια λαϊκή «μουσική κουλτούρα» έγινε – καλώς ή κακώς – πραγματικότητα από τη πολιτιστική βιομηχανία του 20ου αιώνα. Ιδιαίτερα η μουσική βιομηχανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκμεταλλεύεται στο έπακρο ορισμένες νευροφυσιολογικές ιδιότητες του ανθρώπινου σώματος, όπως λ.χ. την ηδονή που κομίζει από την αναγνώριση πανομοιότυπων και επαναλαμβανόμενων ρυθμικών σχημάτων, υποβάλλοντας τέτοιου είδους επιδράσεις σε έναν ψυχοτεχνικό υπολογισμό. Τα αυτιά μας, ως γνωστόν (Lacan), συμβάλλουν στο σχηματισμό του ασυνείδητου περισσότερο από κάθε άλλο αισθητήριο όργανο, επειδή είναι συνεχώς ανοιχτά προς τον περιβάλλοντα κόσμο. Άρα, μέσω της μουσικής αναιρείται ο διαχωρισμός μεταξύ του Εγώ και του κόσμου. Εδώ πρέπει να βρίσκεται και η κρυφή γοητεία της μουσικής βιομηχανίας.

Διονύσης Καββαθάς

Ο homo sacer είναι ο άνθρωπος, ο απογυμνωμένος από κάθε ιδιότητα και δικαίωμα, στον οποίο η εξουσία ασκεί ολική κυριαρχία και επί του οποίου έχει δικαίωμα ζωής ή θανάτου.

Έχουμε την τάση να ζούμε σ' έναν κόσμο βεβαιότητας, έναν κόσμο αναμφισβήτητων και ακλόνητων αντιλήψεων: οι πεποιθήσεις μας μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι όπως τα βλέπουμε και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση σε ό,τι θεωρούμε αληθινό. Είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε καθημερινά, η πολιτιστική μας συνθήκη, ο κοινός μας τρόπος να είμαστε άνθρωποι.

Maturana & F. Varela

Cinema is the ultimate pervert art. It doesn't give you what you desire - it tells you how to desire.

Slavoj Žižek

Ο,τι ονομάζουμε φύση είναι ένα ποίημα που βρίσκεται κλεισμένο σε μια θαυμάσια μυστική γραφή.

Σέλλινγκ

Θα δούμε τις εφημερίδες να διευθύνονται στην αρχή από ευπατρίδες, να ξεπέφτουν στην συνέχεια στην εξουσία των μέτριων που θα έχουν την υπομονή και την δειλία της γομολάστιχας την οποία στερούνται οι ιδιοφυίες, κι ακόμη σε μπακάληδες που θα διαθέτουν χρήματα για ν' αγοράσουν κοντυλοφόρους.

Honore de Balzac

Η πολιτική μάχη διεξάγεται σε δύο επίπεδα· από την μία πλευρά μεταξύ ανθρώπων, ομάδων και τάξεων, που αγωνίζονται να κατακτήσουν, να διαμοιραστούν ή να επηρεάσουν την εξουσία· από την άλλη πλευρά μεταξύ της εξουσίας, που διατάσσει, και των πολιτών, που της αντιστέκονται.

Maurice Duverger

Όταν οι συνθήκες ύπαρξης αλλάξουν, όταν ο ψυχικός τόνος μεταβεί σε άλλη τονικότητα και το πρόγραμμα, που ρύθμιζε μέχρι τότε τη ζωή, καταστεί αναξιόπιστο, τότε μόνο είναι κανείς σε θέση να περιγράψει τα όρια και τον τρόπο λειτουργίας του παλαιού συστήματος.

Διονύσης Καββαθάς

Δημήτρης Δημηρούλης: ... προτιμάτε να παραβιάζετε τα όρια;

Terry Eagleton: Προσέξτε. Αν κάτι είναι στη μόδα σήμερα, είναι αυτή η ιδέα της παραβίασης των ορίων. Ανέκαθεν επέμενα ότι η παραβίαση των ορίων δεν είναι πάντα θετικό· υπάρχουν όρια μέσα στα οποία πρέπει να παραμένει κανείς, όρια απαραβίαστα. Νομίζω ότι ο μεταμοντερνισμός έχει κάνει λατρεία την παραβίαση, τη διάλυση ή την αποδόμηση των ορίων. Εγώ πάλι νομίζω ότι κάποια από αυτά πρέπει να διατηρηθούν. Από την άλλη, η εποχή μας είναι μετα-καντιανή, από την άποψη της χαλάρωσης των ορίων... Δεν είναι μόνο διανοητικό το θέμα. Όταν υπάρχει ένα τέτοιο κίνημα ιδεών, το ξέρεις επειδή αλλάζει η πραγματική ζωή. Επειδή τελικά οι διανοητικές κατηγορίες είναι αγκιστρωμένες στο πραγματικό, αν αλλάζει ή μετασχηματίζεται το πραγματικό, το ίδιο κάνουν και οι κατηγορίες.

Η fides implicita, γενική και ολοκληρωτική πληρεξουσιότητα με την οποία οι πιο αποστερημένοι δίνουν συνολικά στο κόμμα της επιλογής τους ένα είδος απεριόριστης πίστωσης, αφήνει ελεύθερους τους μηχανισμούς που τείνουν να τους αποστερήσουν από κάθε έλεγχο του συστήματος.

Pierre Bourdieu

Jean Birnbaum : (...) που βρίσκεστε σήμερα όσον αφορά την επιθυμία να "μάθουμε να ζούμε";

Jacques Derrida : (...) Καταρχάς η διατύπωση ("μαθαίνοντας να ζεις εν τέλει") παίζει , σοβαρά όμως, με το κοινό νόημα της. Μαθαίνεις να ζεις σημαίνει ωριμάζεις, επίσης εκπαιδεύεις: μαθαίνεις στον άλλο και προπάντων στον ίδιο τον εαυτό σου. Το να απευθύνεσαι σε κάποιον για να του πεις "θα σου μάθω να ζεις", σημαίνει, ενίοτε σε απειλητικό τόνο, θα σε διαπλάσω, και δη θα σε στρώσω. Εν συνεχεία, και η αμφιλογία αυτού του παιχνιδιού έχει μεγαλύτερη σημασία για μένα, αυτός ο αναστεναγμός ανοίγεται επίσης σε μια δυσκολότερη ερωτητική: το ζην, αυτό το πράγμα μπορείς να το μάθεις στον εαυτό σου, μπορείς να το διδάξεις στον εαυτό σου; Μπορεί κανείς να μάθει, με την πειθαρχία ή με τη μαθητεία, με την εμπειρία ή τον πειραματισμό, να αποδεχθεί ή, καλύτερα, να επιβεβαιώσει τη ζωή; Αυτή η ανησυχία για την κληρονομιά και το θάνατο ταλανίζει τους γονείς και τα παιδιά τους: πότε θα γίνεις υπεύθυνος; Πως θα εγγυηθείς εν τέλει για τη ζωή σου και το όνομά σου;

Εν προκειμένω, λοιπόν, για να απαντήσω, εγώ, χωρίς πρόσθετες περιστροφές στο ερώτημα σας: όχι, ποτέ δεν έμαθα-να-ζω. Καθόλου, εν τοιαύτη περιπτώσει! Μαθαίνεις να ζεις, αυτό θα έπρεπε να σημαίνει ότι μαθαίνεις να πεθάνεις, να λαμβάνεις υπ' όψιν, για να την αποδεχθείς, την απόλυτη θνητότητα (χωρίς σωτηρία, ούτε ανάσταση, ούτε λύτρωση - ούτε για τον εαυτό σου ούτε για τον άλλον). Από τον Πλάτωνα και εφεξής πρόκειται για το παλαιό φιλοσοφικό κέλευσμα: φιλοσοφείς σημαίνει μαθαίνεις να πεθάνεις. Πιστεύω σε τούτη την αλήθεια χωρίς να παραδίδομαι σ' αυτήν. Όλο και λιγότερο. Δεν έχω μάθει να τον αποδέχομαι, τον θάνατο. Είμαστε όλοι επιζώντες με αναστολή (μάλιστα από τη γεωπολιτική άποψη των Φαντασμάτων του Μαρξ* αυτή η επιμονή αφορά προπάντων, μέσα σε έναν κόσμο περισσότερο από ποτέ ανισωτικό, τα δισεκατομμύρια ζωντανών -ανθρωπίνων ή μη-, στα οποία έχουμε στερήσει όχι μόνο τα στοιχειώδη "δικαιώματα του ανθρώπου", που χρονολογούνται εδώ και δύο αιώνες και εμπλουτίζονται ακατάπαυστα, αλλά πρωτίστως το δικαίωμα σε μια ζωή που αξίζεις να τη ζεις). Ωστόσο, παραμένω ανεπίδεκτος διαπαιδαγωγήσεως όσον αφορά τη σοφία του να ξέρεις-να-πεθάνεις ή, αν προτιμάτε, να ξέρεις-να-ζεις. Ως τώρα, τίποτε δεν έχω μάθει ή επιτύχει σχετικά με αυτό το θέμα. Ο χρόνος της αναστολής συρρικνώνεται με επιταχυνόμενο ρυθμό. Όχι μόνο γιατί είμαι, μαζί με άλλους, κληρονόμος τόσων πραγμάτων, καλών ή τρομερών: καθώς οι περισσότεροι από τους στοχαστές με τους οποίους συνδεόμουν είναι όλοι νεκροί, όλο και πιο συχνά με αποκαλούν επιζώντα: ο τελευταίος, ό έσχατος εκπρόσωπος μιας "γενιάς", χονδρικά της δεκαετίας του 1960· αυτό το γεγονός, χωρίς να είναι επακριβώς αληθινό, δεν μου εμπνέει μόνο ενστάσεις αλλά και αισθήματα μιας κάπως μελαγχολικής εξέγερσης. Καθώς, επιπρόσθετα, ορισμένα προβλήματα υγείας έχουν γίνει πιεστικά, το ερώτημα της επιβίωσης ή της αναστολής , που πάντοτε με κατέτρυχε, κυριολεκτικά, σε κάθε στιγμή της ζωής μου, συγκεκριμένα και ακατάπαυστα, σήμερα αποκτά διαφορετική χροιά. Πάντοτε ενδιαφερόμουν για τη θεματική της επιβίωσης, το νόημα της οποίας δεν προστίθεται στο ζην και στο θνήσκειν. Η επιβίωση είναι αρχέγονη: η ζωή είναι επιβίωση. Επιβιώνεις με την τρέχουσα σημασία θέλει να πει ότι συνεχίζεις να ζεις, αλλά επίσης ότι ζεις μετά τον θάνατο. Ο Benjamin, σε συνάρτηση με τη μετάφραση, υπογραμμίζει τη διάκριση μεταξύ αφ΄ ενός του berleben, του επιζώ μετά τον θάνατο, όπως ένα βιβλίο μπορεί να επιζήσει μετά τον θάνατο του συγγραφέα ή ένα παιδί μετά τον θάνατο των γονέων του, και αφ' ετέρου του fortrleben, του living on, του συνεχίζω να ζω. Όλες οι έννοιες που με βοήθησαν να εργαστώ, ιδιαίτερα ή έννοια του ίχνους ή του φασματικού, συνδέονταν με το "επιζήν" ως δοκιμή και αυστηρά αρχέγονη διάσταση. Αυτή η διάσταση δεν απορρέει ούτε από το ζην ούτε από το θνήσκειν. Το ίδιο συμβαίνει με αυτό που αποκαλώ "αρχέγονο πάθος". Το αρχέγονο πένθος δεν αναμένει τον λεγόμενο "πραγματικό" θάνατο.

«Προσπάθησα να παρακολουθήσω πάλι γιατί ο εισαγγελέας είχε βαλθεί να μιλάει για την ψυχή μου. Έλεγε ότι είχε σκύψει επάνω της κι ότι δεν είχε βρει τίποτα, κύριοι ένορκοι. Έλεγε ότι στην πραγματικότητα δεν είχα καθόλου ψυχή και τίποτα το ανθρώπινο, και πως μια από τις ηθικές αρχές που διασώζουν την ανθρώπινη καρδιά δε μου ήταν προσιτή. «Αναμφιβόλως» πρόσθεσε, «δε θα μπορούσαμε να τον κατακρίνουμε γι’ αυτό. Εκείνο που δε θα ήταν σε θέση να αποκτήσει, δε μπορούμε να παραπονιόμαστε ότι του λείπει. Αλλά όταν πρόκειται για το δικαστήριο τούτο, η εντελώς αρνητική αρετή της ανεκτικότητας, οφείλει να μεταβάλλεται σε μια αρετή, λιγότερο εύκολη αλλά πολύ ανώτερη, την αρετή της δικαιοσύνης. Προπαντός όταν η κενότητα της καρδιάς, όπως αποκαλύπτεται σ’ αυτό τον άνθρωπο, γίνεται μια δίνη όπου μπορεί να παρασυρθεί η κοινωνία».

Albert Camus - Ο Ξένος

Τον όρο πανεπιστήμιο (εννοείται ίδρυμα ή διδακτήριο) επινόησε και εισήγαγε το 1810 ο Αδαμάντιος Κοραής, προκειμένου να αποδώσει τον μεσαιωνικό λατινικό όρο universitas, από τον οποίο οι ευρωπαϊκές γλώσσες είχαν ήδη σχηματίσει τις αντίστοιχες λέξεις: γαλλ. universite, αγγλ. university, γερμ. universitat, ισπ. universidad. Βαθμηδόν ο όρος του Κοραή καθιερώθηκε και επικράτησε έναντι άλλων που είχαν εν τω μεταξύ προταθεί στην Ελληνική, όπως παν-επιστημ-ειον, παν-διδακ-τήριον, παν-επιστημόν-ιον

Η ρητορική είναι η ικανότητα να βρίσκουμε στην κάθε επιμέρους περίπτωση τα στοιχεία που μπορούν να πείσουν.

Αριστοτέλης

Στη νέα κοινωνία των δικτύων ο χώρος και ο χρόνος επανακαθορίζονται μεντιακά. Αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι η πληροφορία και ο τρόπος που λειτουργεί είναι θέμα των κοινωνικών συμφραζομένων, τότε οι διαδικασίες αποχωρικοποίησης των πληροφοριών και αποδέσμευσης τους από τα κοινωνικά συμφραζόμενα οδηγούν σε αύξηση των επικοινωνιακών δυνατοτήτων και όχι σε απώλεια περιεχομένων.

Network is a verb, and we tell stories in network terms

Harrison White - Identity and Control

"And Beauty is a form of Genius-- is higher, indeed, than Genius, as it needs no explanation. It is of the great facts of the world, like sunlight, or spring-time, or the reflection in dark waters of that silver shell we call the moon. It cannot be questioned. It Has its divine right of sovereignty. It makes princes of those who have it. (...) People say sometimes that Beauty is only superficial. That may be so. But at least it is not so superficial as Thought is. To me, Beauty is the wonder of wonders. It is only shallow people who do not judge by appearances. The true mystery of the world is the visible, not the invisible..."

Lord Henry - The Picture of Dorian Grey

Το τέλος της Πολιτικής Οικονομίας το ονειρευτήκαμε, μαζί με τον Μαρξ, στην κατάργηση των τάξεων και στη διαφάνεια του κοινωνικού, σύμφωνα με την αναπόδραστη λογική της κρίσης του Κεφαλαίου. Κατόπιν το ονειρευτήκαμε στην εξάρνηση των ιδίων των αιτημάτων της Οικονομίας και εν ταυτώ της μαρξιστικής κριτικής: εναλλακτική οδός που αρνιόταν οποιαδήποτε προτεραιότητα του οικονομικού ή του πολιτικού – διότι η οικονομία απλώς θα καταργείτο ως επιφαινόμενο, νικημένη από το ίδιο της το ομοίωμα και από μια ανώτερη λογική.

Σήμερα δεν έχουμε πια να ονειρευτούμε τίποτα: η Πολιτική Οικονομία παίρνει τέλος μπροστά στα μάτια μας, μετατρεπόμενη μόνη της σε μια δια-οικονομία της κερδοσκοπίας, που περιπαίζει την ίδια της τη λογική (το νόμο της αξίας, τους νόμους της αγοράς, την παραγωγή, την υπεραξία, την κλασική λογική του κεφαλαίου) και που δεν έχει, άρα, τίποτα το οικονομικό ή το πολιτικό. Πρόκειται για ένα καθαρό παιχνίδι με κανόνες κυμαινόμενους και αυθαίρετους, για ένα παιχνίδι καταστροφής.

Jean Baudrillard – Η διαφάνεια του Κακού – Δια-οικονομία – σελίδα 44

Η ανακάλυψη της εφημερίδας είναι αναμφισβήτητα το γεγονός που άφησε εποχή, εκείνο που αποτελεί ορόσημο από δημιουργίας κόσμου· και αυτό το ορόσημο σηματοδοτεί ακριβώς την αφετηρία της αποδημιουργίας. Υπάρχει κάτι που είναι χειρότερο από την κακή σκέψη: Πρόκειται για την προκατασκευασμένη σκέψη.

Charles Peguy

Οι Λατίνοι ονόμαζαν Genius τον γενέθλιο δαίμονα, τον θεό στον οποίο ανετίθετο η κηδεμονία κάθε ανθρώπου κατά τη γέννησή του. Η ετυμολογία είναι ξεκάθαρη και παραμένει μέχρι σήμερα καταφανής στη γλώσσα μας στην εγγύτητα μεταξύ "δαιμονίου" (genio) και "γέννησης" (generate). Εξάλλου το στοιχείο ότι και ο Genius συνδεόταν με την τεκνογονία αποκαλύπτεται από το γεγονός πως για τους Λατίνους το κατεξοχήν "δαιμονικό" (geniale) αντικείμενο ήταν το κρεβάτι: genialis lectus, η νυφική κλίνη, γιατί σε αυτή λαμβάνει χώρα η γενετήσια πράξη.

Giorgio Agamben

In mathematical sociology, interpersonal ties are defined as information-carrying connections between people. Interpersonal ties, generally, come in three varieties: strong, weak, or absent. Weak social ties, it is argued, are responsible for the majority of the embeddedness and structure of social networks in society as well as the transmission of information through these networks.

Πληκτρολογείν: Μια από τις ανθρώπινες χειρονομίες που μειώνει το χέρι σε δάκτυλο [digitus] (έσχατη χειροπραξιακή τεχνική;) αλλά απελευθερώνει τον χειριστή του πληκτρολογίου για άλλες, δημιουργικές συνθέσεις, απομακρύνοντας τον τα μέγιστα από τον κόσμο της άμεσης εμπειρίας.

V. Flusser

scribere necesse est, vivere non est